Het Zwarte Piet debacle!!!

Traditie of niet het is een racistisch verschijnsel vanuit oorsprong. Iedereen kan zeggen wat ze willen maar dat is gewoon zo. Dat het in de loop der tijd mogelijk veranderd is en niet meer racistisch bedoeld is of anders geëvolueerd is veranderd niets aan het feit dat het racistisch is. Traditie van de Nederlanders was ook om slaven te houden en de slavernij af te schaffen als laatste in de wereld dat wil niet zeggen dat je die traditie hoog moet houden. Wat is er mis met een zwarte piet die gewoon blank is en zwarte roet strepen op zijn gezicht heeft. Ik ben ook opgegroeid met sint en zwarte piet maar dat wil niet zeggen dat het zo moet blijven. We moeten met de tijd meegaan. Aan de andere kant heb ik zoiets when in Rome do as the Romans. Het is Nederland en zo wordt dit gevierd. Het is wel zo dat alle donkere mensen die hier aanstoot aan nemen ook onderdeel zijn van Nederland. Wat voor een boodschap geef je af aan je burgers als je dit accepteert als volk. Ik heb er niet zo'n moeite mee echter als je aan mij vraagt of het een racistische tint heeft.....ja dat vind ik wel. Moet je het afschaffen? Dat niet maar in een andere vorm de zwarte pieten tentoonstellen zal een hoop schelen. De discussie is geen discussie meer van niemand maar het gaat nu steeds meer over wie er gelijk heeft of niet. De voorstanders gooien met stront naar de tegenstanders.

De racistische uitspraken zijn niet van de lucht van de tegenstanders. Lees maar op de verschillende fora of op de verschillende facebook pagina's. Niet te geloven dat zo iets als deze, eigenlijk een kinderfeest, toneel wordt voor ouderen om een soort oorlog te gaan voeren. Ze gebruiken het als een platform om elkaar voor rotte vis uit te maken. Ik had mezelf voorgenomen om me er niet in te mengen en me er niet mee te bemoeien. Echter het neemt allemaal een vreemde wending. Vrienden worden vijanden en tegenstanders en vice versa. Ga voor jezelf maar afvragen of dit is wat je wilt samen. De discussie moet gevoerd worden over wat het nu voor betekenis heeft. Hebben de kinderen er last van, worden ze er racistisch van? Ik weet het niet misschien moet daar onderzoek naar gedaan worden. Wat ik wel weet is dat het niet altijd prettig is als je voor zwarte piet uitgemaakt wordt op straat. Grapjassen die, bij wijze van grap, pepernoten gaan gooien en grapjes maken dat jij dat eigenlijk zou moeten doen. Stel je eens voor als je een winkel binnenkomt en een grapjas dan zegt: kijk daar heb je zwarte piet, heb je pepernoten bij je?. En zou kan ik eindeloos doorgaan. iedereen gaat nu voorbij de gevoelens van de donkere Nederlander die er soms daadwerkelijk last van heeft. Tegenstanders roepen, kom niet aan ons feest, het is onze traditie, als je het niet wil dan rot je maar op naar je eigen land. Stel je voor dat al die Spanjaarden dat zeggen tegen alle friets van Piet enz. in Spanje dan zou er alom protest komen en dat het discriminatie is enz. Nu gaat het over iets wat traditioneel gevierd wordt in Nederland en men wil het niet aanpassen ook al weet men dat het kwetsend kan zijn voor de donkere Nederlander. Welke boodschap geef je hiermee dan? Overigens dit is de laatste discussie waar ik aan mee doe over dit onderwerp.

Ik wil er niet zo bij betrokken worden maar wilde wel even laten weten hoe het is en wat het betekend voor een donkere Nederlander. Laat dit ons niet uit elkaar drijven maar laat dit juist een moment zijn voor ons om de dialoog op te zoeken. Wel eens of niet mee eens ieder heeft zijn eigen mening echter laten we elkaar niet afvallen en netjes tegen elkaar blijven. Straks is Sinterklaas weer weg en dan komt er weer wat anders. Volgend jaar laait deze discussie weer op. Laten we ervan uitgaan dat we dan nog steeds door een deur met elkaar kunnen gaan.

Dit is het laatste wat ik er over ga zeggen en mijn laatste reactie hierover. Iedereen vraagt mij wat ik er van vind. Als ik zeg wat ik ervan vind dan ontstaat er weer een discussie. Ik zou zeggen vraag dan niet wat ik ervan vind als je het niet wil horen.
Ik ga eindigen zoals ons aller bekende rijdende rechter: "Dit is mijn oordeel en daar zult het mee moeten doen"

Tot ziens en tot blogs.

Van oude mensen en de dingen die voorbijgaan

Dit is de titel van een van de oudste romans geschreven door Louis Couperus, volgens mij gepubliceerd in 1906. Mijn ouders waren toen nog niet eens geboren. Het gaat me nu niet om het boek maar eigenlijk om de titel.
De titel van dit boek roept wat zaken bij me op. Ik heb hier bepaalde gedachten over en vraag me af of jullie het ook hebben. Ik kan me heel goed herinneren dat ik 18 werd. Wat een leeftijd, wat een mijlpaal. Ik voelde me net superman, ik kon alles en iedereen aan en stond klaar om de wereld te ontdekken. Ik straalde zelfverzekerdheid uit maar diep van binnen ging ik stuk van de onzekerheid. Onzekerheid naar de toekomst. Een toekomst waarin er verwachtingen naar mij waren. Verwachtingen dat ik mij volwassen zou moeten gaan gedragen, verantwoordelijkheden moest gaan dragen en een significante bijdrage moest gaan leveren aan onze maatschappij. Wie kan zich dat nog meer herinneren, de onzekerheid maar ook de passie waarmee je leefde. De toekomst zag er rooskleurig uit. De toekomst was voor mij, voor ons allemaal 18 jarigen toen.

De jaren gingen voorbij en ik werd 21 en zocht nog steeds naar de verantwoordelijkheden in het leven. De significante bijdrage die ik kon leveren aan de maatschappij. De volwassenheid die iedereen aangekondigd had. Diep van binnen was ik nog steeds een klein jochie. Een klein jochie dat verlangde naar zijn moeders liefde en naar zijn vaders trots. Een klein jochie dat smachtend zat te wachten op de antwoorden op al zijn vragen. Helaas die antwoorden bleven uit. Ik moest het zelf bedenken die antwoorden. Niemand had mij daarop voorbereid dat het leven er zo uit zou gaan zien, vol onzekerheden, diepe dalen, hoge toppen, gelik, liefde, verwarrende liefdes, liefdesverdriet, sex, geluk en noem maar op.
Ik zat in de verpleging en dacht met die opleiding en beroep een significante bijdrage te kunnen leveren aan de maatschappij. Ik kwam alleen maar ziekte en dood tegen, ellende op ellende en een enkele keer goed nieuws en geluk. Ik ging stug door want ik wist wel zeker dat ik hier mijn geluk kon vinden. Hier kon ik mijn bijdrage leveren, hier zat dus die verantwoordelijkheid, de volwassenheid en het geluk.

Het leven ging door en ik werd 30. Welke man kan zich dat moment wel niet herinneren. Het was verschrikkelijk. Ik voelde me geen twintiger meer. Ik telde niet meer mee werd me keer op keer gezegd. Alle advertenties en vacatures hadden een leeftijdslimiet en dit was tot 28/29 jaar. Ik voelde me een beetje afgeschreven. Ik schreeuwde dat niet van de daken, nee ik ging vrolijk verder met mijn façade door het leven lachend tegemoet te treden. Ik lachte alles weg want dat was het makkelijkst. Ik kreeg meer verantwoordelijkheid in de vorm van twee prachtige kinderen, waar ik overigens vreselijk veel van houd. Dit was dus de verantwoording. Mijn hart klopt nog bij de gedachte toen ze geboren werden. De twijfel of ik wel verantwoordelijk genoeg was, sterk genoeg was en wijs genoeg was om deze twee op te voeden tot twee verantwoordelijke jonge mensen die zelf later hun bijdrage aan de maatschappij moeten gaan leveren. Kom je dit bekend voor. De twijfels en onzekerheden sloegen weer toe. Ik voelde me weer die jongen die 18 werd, jaren geleden. Die jongen met zelfde twijfels en verwachtingen. Het kleine jochie op zoek naar bevestiging en antwoorden. We beginnen ergens en alles komt een keer terug bij ons. Elton John heeft een liedje hierover gezongen, the circle of life.

It's the circle of life and it moves us all through despair and hope. Through faith and love till we find our place on the path unwinding. In the circle, The circle of life ( The circle of life, Elton John)

Dit jaar word ik 45. Ben ik oud, ben ik middelbare leeftijd of ben ik nog jong. Dat is zeker aan mij te bepalen dat weet ik ook wel. In de ogen van mijn kinderen ben ik een oude man. In de ogen van mijn vrouw ben ik nog haar jong belegen schatje. In de ogen van iedereen op straat die "meneer" tegen me zeggen ben ik op middelbare leeftijd. In de ogen van de ouderen om mij heen ben ik een man van middelbare leeftijd. Ik ben voor iedereen iemand anders ook voor mezelf.
Toen we op vakantie waren op Gran Canaria en ik met mijn kinderen ging stappen voelde ik me in het begin van de avond 18 en naarmate de avond vorderde werd ik steeds ouder. Ik trok het niet meer.
Ik besefte ineens dat dat mijn grens was en is. Ik ben geen onzekere 18 jarige meer, ik ben geen zoekende 21 jarige meer. Ik ben niet meer de 30 jarige man die graag zijn jeugd wil behouden.
Ik ben Ivar, ik ben 44 en trots. Ik ben verantwoordelijk, volwassen en heb ook mijn onhebbelijkheden. Ik kijk terug met een goed gevoel. Ik heb diepe dalen gekend maar ook ongekende hoogtes en hoop nog vele van deze mee te maken. Ik ben een gezonde combinatie van de 18 jarige, de 21 jarige en de 30 jarige man van toen. Ik heb ervaringen opgedaan die mij maken wie ik ben. Heb ik de antwoorden op de vragen gevonden? Nee, nog niet maar ik ben er nog even. Ik blijf zoeken totdat ik ze zal vinden. Ik kijk niet meer op en vragend naar mijn ouders voor antwoord. De wereld is omgekeerd dit wordt nu naar mij gedaan. Wil ik die verantwoordelijkheid, valt dat me zwaar. Ja, ik wil die verantwoordelijkheid, ik ben hem aangegaan en ik ben trots op wat ik ervan gemaakt heb. Ja, die verantwoordelijkheid is zwaar, gelukkig hoef ik dat niet alleen te dragen. Mijn lieve vrouw en ik dragen die samen.

Van oude mensen en de dingen die voorbijgaan. Het gaat hier om de tijd die doorloopt. Staan we er wel eens bij stil wat er gebeurd in ons leven? Staan we wel eens bij stil hoe we in het leven staan en wat we betekenen voor ons zelf of voor een ander. De een meer dan de ander denk ik. Ik heb er vrede mee, ik ben niet bang oud te worden. Ik voel me juist sterker worden. Het leven dat heel snel voortschrijdt, maakt me sterk, het gaat snel maar ik heb geleerd ervan te genieten.

Ik stel jou nu de vraag: Durf jij er ook van te genieten?
Loop dan mee op het pad des levens. We lopen samen over de rotonde van de tijd en nemen de kruising der verantwoordelijkheden. Als we aankomen op de oprit dat leid naar de snelweg van de tijd dan pak ik je hand en we trotseren samen de chaos. Samen staan we sterk. Het kunnen van oude mensen zijn en de dingen die voorbij gaan maar van binnen zijn wij nog steeds onszelf.

Wees sterk, wees gelukkig.