Ik ben een Larper

Ik zeg het hardop, ik ben een larper. Als lezer zal je je nu misschien wel afvragen wat dat nou toch is. Larp is een afkorting van Live Action Role Playing. Het is een rollenspel waaraan spelers tegelijkertijd in een verhaal spelen. De spelers zijn allemaal bij het verhaal betrokken en er is van te voren niets vastgelegd. Er is wel een verhaallijn en richtlijnen waar iedereen zich aan moet houden. Elke speler heeft een personage verzonnen en speelt daarmee het spel. Spelers reageren op wat er gebeurd waarbij bijna alles geïmproviseerd wordt. De setting van een larp verhaal kan zich op verschillende gebieden afspelen: Middeleeuws, fantasy, science fiction, noem maar op. Bij larp komt zoveel bij kijken. Kostuums moeten gemaakt worden, karakters verzonnen, achtergrondverhalen moeten verzonnen worden, rituelen voorbereid, wapens uitgezocht enz. enz.
Je gaat niet zomaar larpen, je gaat voorbereid larpen. Je kan elk personage spelen dat je wilt zolang het maar in de setting past. Je kan een magiër spelen, een heks, een sluipmoordenaar, een strijder, een priester of priesteres, een struikrover, een alchemist of een inquisiteur. De mogelijkheden zijn onbeperkt. Ieder karakter heeft ook zijn vaardigheden, van tweehandige vechtersbazen tot priesters en magiërs met de bijbehorende krachten en spreuken. Zoals ik al eerder zei de mogelijkheden zijn onbeperkt.

Nou vragen jullie je af waarom ik dit uitleg. Voor de larpers tussen mijn vrienden is dit gesneden koek, voor een aantal mensen om mij heen is dit een vreemde wereld waar ze zich niets bij kunnen voorstellen. Een wereld waarvan ik al eerder gehoord heb dat ik daar niet tussen pas volgens hun. Heel veel mensen hebben een vervormd of verkeerd beeld van larp of van een larper maar wat is een larper nou toch dan?
Wat is nou een prototype larper en waarom zou ik daar niet tussen passen dan?




Het beeld wat er van een larper heerst, is niet aan mij om dat hier uit te gaan leggen want ik denk dat iedereen wel zo hun eigen ideeën en voorstellingen van hebben.
Ik kan je wel vertellen wat een larper voor mij is.

Een larper is voor mij een persoon met een onmetelijke gevoel voor fantasie. Een persoon die zich zo kan inleven in een ander dat hij kan voelen wat de ander zou voelen in zo’n situatie kortom iemand met een gigantisch empatisch vermogen. Een larper is voor mij iemand die inventief is en in staat is om problemen op te lossen immers er zijn genoeg raadsels in het spel die opgelost moeten worden en daarvoor moet je inventief zijn. Een larper is een artiest, iemand die creatief is en met heel weinig heel veel kan creëren. Creaties die uit een heldere en vindingrijk brein komen. Een larper is een nieuwsgierige persoon die op zoek gaat naar antwoorden, naar kennis en naar de betekenis van zaken en dingen waar de gemiddelde persoon niet over nadenkt. Een larper is een bewust persoon die op de hoogte is van zijn eigen mogelijkheden en onmogelijkheden. In spel heb je dat namelijk ook je moet je mogelijkheden gebruiken om verder te komen in het spel of om ervoor te zorgen dat je karakter overleefd.
Een larper is taalgevoelig en verbaal uitstekend in staat om zich verstaanbaar te maken en duidelijke taal te kunnen spreken. Een larper is sensitief wat betreft de non-verbale signalen van anderen en gevoelens van anderen hierbij komt het empatisch vermogen heel goed van pas. Een larper is verder ook leergierig, politiek gevoelig, sportief, seksueel, cultureel gevoelig. Alhoewel dit laatste nieuw was voor de meeste verenigingen waar ik de laatste tijd bij ben gaan larpen. In ieder geval ben ik meestal de enige van een etnische minderheid die daar loopt en larpt. Dus larp is ook multicultureel.

Als ik zo terug lees wat voor mij een larper is dan lijkt het toch ook echt een gewoon mens met zijn mogelijkheden en onmogelijkheden. Zijn zorgen in het leven en problematiek die erbij komt kijken. Een larper is net een gewoon mens van vlees en bloed. Een larper kan je buurman of buurvrouw zijn zonder dat je weet dat deze een larper is. Helaas wordt er nog gek opgekeken als je zegt dat je een larper bent. Larpers zetten het niet op hun facebook of op hun c.v. want de angst bestaat dat je toekomstige werkgever jou als een rariteit beschouwd omdat je een larper bent en daardoor je kans op die mooie baan door je neus boort. De angst dat mensen je anders gaan behandelen als ze weten dat je een larper bent. Dat is ook realiteit, helaas.
Larpers kom nou gewoon uit die larp kast en laat zien wie je bent. Laat horen dat je er gewoon ook mag wezen en alle recht heb om je hobby uit te voeren. De een betaald heel veel geld voor een seizoenkaart voor voetbal of aan een auto die steeds meer en meer opgepimpt wordt en de ander……die larpt. Ik ga nu ook niet beweren dat het een goedkope hobby is maar het is een hobby net zoals alle anderen. Wij slopen niks……..ja alleen de vijanden maar dan met latex wapens. In spel jaag je ze op en uit spel drinken we gezellig een biertje samen.
Ik ben een larper en ben allang uit de larp kast gekomen. Ik schaam me er niet voor en ben er trots op dat ik kan zeggen dat ik een larper ben.
Ik hou van mijn hobby. Het is niet alleen een hobby maar het is een lifestyle, een way of live. Alle larpers vinden elkaar en komen elkaar tegen op de verschillende evenementen. We herkennen elkaar en voelen ons harmonieus en verbonden met elkaar. Net zoals motorrijders die elkaar niet kennen elkaar groeten, zo zijn wij larpers ook met elkaar. Een verbondenheid teweeg gebracht door onze hobby. Was de wereld maar een groot larp evenement dan zou oorlog alleen bestaan uit vechten met latex wapens in spel en uit spel drinken we een biertje samen en bespreken we het plot van het verhaal. We vertellen elkaar sterke verhalen over hoe we de ander afgetroefd hebben om vervolgens in spel vreselijk te gaan meta gamen.

Larpers komen in allerlei pluimage. We hebben leraren, studenten, managers, huisvrouwen, scholieren, wetenschappers, politieagenten, zwemleraren, accountants en noem maar op die in hun vrije weekenden als magiër, priester of ridder rondlopen en hun fantasie de vrije loop laten. Een weekend ontstressen en samenzijn met eensgezinden en je heerlijk wanen in een fantasiewereld zonder zorgen met de wetenschap dat alle in spel vijandigheden of mysteries en puzzels opgelost zijn en dat je met een voldaan gevoel naar huis gaat na het weekend. Je kan er weer tegenaan tot het volgende evenement.

Ik hoop jullie een beter beeld gegeven te hebben van mijn leven als een larper, mijn ideeën als een larper en bovenal mij hobby van een larper. Ik zeg het hardop: “ICH BIN EIN LARPER”

LMFAO zong een nummer I’m sexy and I know it en deze ga ik gebruiken in de context van deze blog
I’M A LARPER AND i KNOW IT.


All the world's a stage,
And all the men and women merely players:
They have their exits and their entrances (William Shakespeare)

Bedankt weer voor het lezen…jullie enige eigen schrijvende Antilliaan.

Het leven is……………………

Ik kwam toevallig vandaag een tegeltje op internet tegen. Jullie kennen dat wel die tegeltjes waar er allerlei wijsheden op staan. Op dit tegeltje stond het volgende:

“Het leven is hard en bonkig….maar zo mooi…”

Ik vond het een super uitspraak, ik heb even gezocht maar kon niet vinden wie dit verzonnen of geschreven heeft in eerste instantie maar dat moet wel iemand geweest zijn die nagedacht heeft over de dingen in het leven. De dingen in het leven die er toe doen en de dingen in het leven waar je bij stil zou moeten staan. Dit zijn vaak de dingen waar wij met z’n allen nooit bij stilstaan volgens mij. De dingen die wij vaak als vanzelfsprekend beschouwen.
Hoe wij het leven invullen is voor een ieder natuurlijk afhankelijk van hoe hij/zij in het leven staat, wat hij/zij meegemaakt heeft, waar hij/zij in het leven naartoe gaat en wat er op zijn/haar pad komt.
Hebben wij daar invloed op? Een nee en een ja is wel op zijn plaats hier denk ik.
Jaren geleden had ik een andere kijk op het leven. Toen ik 18 was dacht ik dat ik de wereld aan kon. Ik had zo een ontzettende last van het superman syndroom. Niemand kon mij wat maken, de wereld lag aan mijn voeten en ik kon doen wat ik wilde…ik kon de wereldbol of vertrappen of ophouden of omhoog schoppen….dat maakte niks uit want ik was sterk, onvermoeibaar, flexibel, veerkrachtig, liefdevol, erotisch, pornografisch, speels en noem ze maar op. Naarmate de jaren vorderden werd ik wat rustiger niet omdat ik dat wilde maar omdat mijn leven, wel of niet bewust, een bepaalde kant op ging. Trouwen en kinderen krijgen en verantwoordelijkheden krijgen. Verantwoordelijkheden waar ik niet op gerekend had en waar niemand mij van te voren voor gewaarschuwd had dat het zou komen. De meeste mensen met kinderen weten misschien wel waar ik het over heb. De verantwoordelijkheden die erbij kwamen kijken overvielen mij. Ik vond het allemaal heel overweldigend echter ik besefte mij dat ik nu een voorbeeld zou moeten zijn voor de tere kinderzieltjes die ik ter wereld heb helpen brengen. Zo dat is nogal wat. Je krijgt er namelijk geen handleiding bij of een gebruiksaanwijzing of een “meest gestelde vragen” hoofdstuk. Iedereen die toen tegen mij zei: “wacht maar het ergste komt nog” die lachte ik stilletjes uit want dat zou mij niet gebeuren want ik zou het wel even fixen. Een restant van mijn prehistorische superman syndroom. Toch ontstonden er vragen voor mij maar geen antwoorden.

In de loop der jaren ontdekte ik vele antwoorden maar elk nieuw antwoord riep alweer een andere vraag op. Het leven ging hard. Ik dacht dat ik toen het bonkige ervan ervaren had. Het tegendeel was echter waar het bonkige moest nog komen.
Ik zit nu in een fase in mijn leven waar ik nu toch het bonkige van het leven ervaar. Dit bonkige is echt bonkig kan ik je wel vertellen. Ik wil helemaal niet zielig doen of wat dan ook maar soms kan het leven zo zwaar zijn. Dingen gebeuren in het leven waar je geen invloed op hebt en helemaal buiten je cirkel van invloed vallen. Je wilt er zo graag grip op krijgen en vooral grip op houden dat het frustraties en verdriet en boosheid opleveren. Herkennen jullie dat gevoel als je op het strand bent en een handvol zand in je handen pakt dat het door je vingers glipt en zo weer op de grond valt? Je probeert dan wanhopig zoveel mogelijk zand in je handen te houden. Je voelt dat ondanks je pogingen het zand toch door je vingers glipt. Je probeert het nog een keer en nog een keer en steeds met hetzelfde resultaat. Je tactieken veranderen maar steeds met zelfde resultaat. Hoe vaker het mislukt hoe frustrerender het wordt, hoe bozer en hoe meer teleurgesteld je in het leven wordt. Het doet niet wat jij wil er zijn andere krachten aan het werk. Krachten waar je wederom geen invloed op hebt maar wel graag zou willen hebben.
Mijn leven maakte en maakt een golfbeweging. Het gaat van hard naar bonkig en naar mooi. Het wisselt elkaar in snel tempo af.
Ik zit op dit moment in een bonkige periode maar ik blijf positief, althans dat wil ik graag blijven. Dat laatste is hard werken maar wel de moeite waard want weet je……dát maakt het leven ZO MOOI.
Wat is het leven voor jou? Wat haal jij eruit? Wat maakt het voor jou hard en bonkig en wat maakt het voor jou zo mooi?

Bedankt weer voor het leven en reageer naar hartenlust.

Jullie bonkige schrijvende, eeuwig studerende Antilliaan.

Procrastinatie ( Ik bedenk later wel een titel)

Het is een tijd geleden dat ik weer eens geblogd heb. Ik heb van sommigen gehoord dat ze erop hebben zitten wachten en wanneer ik weer eens wat zou schrijven. Ik kan je wel uitleggen waarom het zo lang geduurd heeft voordat ik weer eens wat schreef.
Ik heb een nogal druk leven. De afgelopen jaren of vooral afgelopen jaar is een turbulente jaar geweest voor mij en mijn gezin. Ik ga er niet over uitweiden want dat is niet de reden dat ik weer eens ga bloggen.
Zoals de meesten al weten is dat ik aan het studeren ben. Pfffff het is best heftig om een studie te doen naast een fulltime baan, een gezin en ook nog proberen om een sociaal leven op na te houden en ook nog een leuke hobby. Ja, mijn hobby, wat de meesten wereld vreemd vinden, of niet passend bij mij of wel. Mijn hobby waar iedereen vragen over heeft en die stellen alsof ze eigenlijk zelf graag mee zouden willen doen alleen niet durven te doen omdat ze mogelijk bang zijn wat anderen er wel niet van vinden.

Ik ga het maar even hebben over mijn opleiding. Ik doe een opleiding toegepaste psychologie. Het enige is dat ik af en toe zelf vergeet om de geleerde psychologische tactieken op mezelf toe te passen. Psychologie gaat onder andere over gedrag en over beïnvloeden van gedrag. Genoeg theorieën erover, theorie van gepland gedrag, conditioneren, ASE-model en zo zijn er nog wat meer te noemen. De reden waarom ik dit noem is omdat ik de laatste tijd een beetje last heb van een motivatie dip. Ik zit nu in jaar 3 en moet niet zo lang meer echter de motivatie is tot een minimum gedaald. Ik weet niet waar dit door komt maar als je het woord procrastinatie oftewel uitstelgedrag in het woordenboek zoekt dan zie je mijn foto ernaast staan denk ik. Mijn gezichtsuitdrukking zal dan ook een van de basisemoties tonen of een andere welke nog niet verzonnen is.

Het is al zo erg dat ik steeds redenen zoek om maar niet aan de dingen te beginnen waar ik wel aan zou moeten beginnen. Zoals bijvoorbeeld deze blog schrijven. In de tijd dat ik dit doe had ik toch wel een wetenschappelijk artikel kunnen analyseren, of een interview kunnen uitwerken en analyseren of mijn SPSS data kunnen analyseren en mooie grafieken en goedlopende zinnen van kunnen maken. Tsja dat is denk ik toch ook een stukje uitstelgedrag. Ik weet dat ik het moet doen maar toch doe ik het niet. Is het een kwestie van motivatie of is het een kwestie van luiheid? Op dit moment weet ik niet wat het is maar ik voel het wel. De druk dat ik iets moet doen is er maar de zin om iets te doen is er niet. Ik denk of ik weet wel zeker dat een of andere psycholoog daar vast een artikel over heeft geschreven, of een onderzoek over gedaan heeft en een of andere theorie over gevormd heeft. Ik wil het eigenlijk wel weten of deze bestaat maar ja dat betekend dat ik dus een wetenschappelijk artikel moet gaan lezen, analyseren en verwerken in mijn eigen gedrag. Dat klinkt mij iets te veel als anti-procrastinatie. (Is dat wel een woord?)





De eerste twee jaar was ik fanatiek met mijn studie. Het eerst jaar moest mijn propedeuse per se in een jaar gehaald worden, wat ik overigens wel gedaan heb. Ik had nergens meer tijd voor eigenlijk maar deed er wel wat naast maar alle andere tijd was bedoeld om te studeren. In het tweede jaar werd het thuis wat lastiger dus de studie ook. Ik heb toch de meeste vakken gehaald en mist maar een paar puntjes van het tweede jaar. Ik was toen ook fanatiek maar wel minder dan het eerste jaar. Ik zit nu in jaar drie en het is nog minder. Een reclame slogan dat zegt: “Behaalde resultaten in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst” is volgens mij niet geheel toepasbaar meer voor mij nu. De behaalde resultaten in het verleden waren goed. De behaalde resultaten in het eerste kwartaal van het derde jaar zijn ook goed. Het tweede kwartaal……..tsja…..dat ga ik maar uitstellen. Ik lever nu niets in en wacht tot mijn gemoedstoestand weer wat rustiger is. Mijn stress wat minder en mijn enthousiasme groter en mijn procrastinatie-gevoel minder.

Dit laatste heb ik laatst besloten en weet je wat? Mijn stress is ineens minder, mijn gemoedstoestand ook wat rustiger. Ik heb zelfs mezelf wel weer toegestaan om na een jaar weer eens te gamen…..en wat was dat heerlijk ontspannend. Ja, ontspannend nadat de controller van de PlayStation 3 een paar keer door de kamer vloog, maar verder heel ontspannend hoor dat gamen. Ik heb mijn spel uitgespeeld…….ik heb weer energie dus ik ga toch maar weer verder met de analyse van SPSS, analyse van de wetenschappelijke artikelen, psychometrische instrumenten, assessment center, onderzoeksvaardigheden, praktijk signaleren, analyseren en beoordelen en organisatiediagnostiek.
Als ik bovenstaande teruglees lijkt het toch wel dat ik de geleerde theorieën op mezelf toegepast heb…..hmm misschien ben ik aan het eind van volgend schooljaar toch echt een toegepast psycholoog.



Wat beeldhouwwerk is voor een stuk marmer, dat is onderwijs voor de menselijke ziel.
Joseph Addison


Tot ziens en tot blogs
Jullie eeuwige studerende schrijvende Antilliaan.

Het Zwarte Piet debacle!!!

Traditie of niet het is een racistisch verschijnsel vanuit oorsprong. Iedereen kan zeggen wat ze willen maar dat is gewoon zo. Dat het in de loop der tijd mogelijk veranderd is en niet meer racistisch bedoeld is of anders geëvolueerd is veranderd niets aan het feit dat het racistisch is. Traditie van de Nederlanders was ook om slaven te houden en de slavernij af te schaffen als laatste in de wereld dat wil niet zeggen dat je die traditie hoog moet houden. Wat is er mis met een zwarte piet die gewoon blank is en zwarte roet strepen op zijn gezicht heeft. Ik ben ook opgegroeid met sint en zwarte piet maar dat wil niet zeggen dat het zo moet blijven. We moeten met de tijd meegaan. Aan de andere kant heb ik zoiets when in Rome do as the Romans. Het is Nederland en zo wordt dit gevierd. Het is wel zo dat alle donkere mensen die hier aanstoot aan nemen ook onderdeel zijn van Nederland. Wat voor een boodschap geef je af aan je burgers als je dit accepteert als volk. Ik heb er niet zo'n moeite mee echter als je aan mij vraagt of het een racistische tint heeft.....ja dat vind ik wel. Moet je het afschaffen? Dat niet maar in een andere vorm de zwarte pieten tentoonstellen zal een hoop schelen. De discussie is geen discussie meer van niemand maar het gaat nu steeds meer over wie er gelijk heeft of niet. De voorstanders gooien met stront naar de tegenstanders.

De racistische uitspraken zijn niet van de lucht van de tegenstanders. Lees maar op de verschillende fora of op de verschillende facebook pagina's. Niet te geloven dat zo iets als deze, eigenlijk een kinderfeest, toneel wordt voor ouderen om een soort oorlog te gaan voeren. Ze gebruiken het als een platform om elkaar voor rotte vis uit te maken. Ik had mezelf voorgenomen om me er niet in te mengen en me er niet mee te bemoeien. Echter het neemt allemaal een vreemde wending. Vrienden worden vijanden en tegenstanders en vice versa. Ga voor jezelf maar afvragen of dit is wat je wilt samen. De discussie moet gevoerd worden over wat het nu voor betekenis heeft. Hebben de kinderen er last van, worden ze er racistisch van? Ik weet het niet misschien moet daar onderzoek naar gedaan worden. Wat ik wel weet is dat het niet altijd prettig is als je voor zwarte piet uitgemaakt wordt op straat. Grapjassen die, bij wijze van grap, pepernoten gaan gooien en grapjes maken dat jij dat eigenlijk zou moeten doen. Stel je eens voor als je een winkel binnenkomt en een grapjas dan zegt: kijk daar heb je zwarte piet, heb je pepernoten bij je?. En zou kan ik eindeloos doorgaan. iedereen gaat nu voorbij de gevoelens van de donkere Nederlander die er soms daadwerkelijk last van heeft. Tegenstanders roepen, kom niet aan ons feest, het is onze traditie, als je het niet wil dan rot je maar op naar je eigen land. Stel je voor dat al die Spanjaarden dat zeggen tegen alle friets van Piet enz. in Spanje dan zou er alom protest komen en dat het discriminatie is enz. Nu gaat het over iets wat traditioneel gevierd wordt in Nederland en men wil het niet aanpassen ook al weet men dat het kwetsend kan zijn voor de donkere Nederlander. Welke boodschap geef je hiermee dan? Overigens dit is de laatste discussie waar ik aan mee doe over dit onderwerp.

Ik wil er niet zo bij betrokken worden maar wilde wel even laten weten hoe het is en wat het betekend voor een donkere Nederlander. Laat dit ons niet uit elkaar drijven maar laat dit juist een moment zijn voor ons om de dialoog op te zoeken. Wel eens of niet mee eens ieder heeft zijn eigen mening echter laten we elkaar niet afvallen en netjes tegen elkaar blijven. Straks is Sinterklaas weer weg en dan komt er weer wat anders. Volgend jaar laait deze discussie weer op. Laten we ervan uitgaan dat we dan nog steeds door een deur met elkaar kunnen gaan.

Dit is het laatste wat ik er over ga zeggen en mijn laatste reactie hierover. Iedereen vraagt mij wat ik er van vind. Als ik zeg wat ik ervan vind dan ontstaat er weer een discussie. Ik zou zeggen vraag dan niet wat ik ervan vind als je het niet wil horen.
Ik ga eindigen zoals ons aller bekende rijdende rechter: "Dit is mijn oordeel en daar zult het mee moeten doen"

Tot ziens en tot blogs.

Van oude mensen en de dingen die voorbijgaan

Dit is de titel van een van de oudste romans geschreven door Louis Couperus, volgens mij gepubliceerd in 1906. Mijn ouders waren toen nog niet eens geboren. Het gaat me nu niet om het boek maar eigenlijk om de titel.
De titel van dit boek roept wat zaken bij me op. Ik heb hier bepaalde gedachten over en vraag me af of jullie het ook hebben. Ik kan me heel goed herinneren dat ik 18 werd. Wat een leeftijd, wat een mijlpaal. Ik voelde me net superman, ik kon alles en iedereen aan en stond klaar om de wereld te ontdekken. Ik straalde zelfverzekerdheid uit maar diep van binnen ging ik stuk van de onzekerheid. Onzekerheid naar de toekomst. Een toekomst waarin er verwachtingen naar mij waren. Verwachtingen dat ik mij volwassen zou moeten gaan gedragen, verantwoordelijkheden moest gaan dragen en een significante bijdrage moest gaan leveren aan onze maatschappij. Wie kan zich dat nog meer herinneren, de onzekerheid maar ook de passie waarmee je leefde. De toekomst zag er rooskleurig uit. De toekomst was voor mij, voor ons allemaal 18 jarigen toen.

De jaren gingen voorbij en ik werd 21 en zocht nog steeds naar de verantwoordelijkheden in het leven. De significante bijdrage die ik kon leveren aan de maatschappij. De volwassenheid die iedereen aangekondigd had. Diep van binnen was ik nog steeds een klein jochie. Een klein jochie dat verlangde naar zijn moeders liefde en naar zijn vaders trots. Een klein jochie dat smachtend zat te wachten op de antwoorden op al zijn vragen. Helaas die antwoorden bleven uit. Ik moest het zelf bedenken die antwoorden. Niemand had mij daarop voorbereid dat het leven er zo uit zou gaan zien, vol onzekerheden, diepe dalen, hoge toppen, gelik, liefde, verwarrende liefdes, liefdesverdriet, sex, geluk en noem maar op.
Ik zat in de verpleging en dacht met die opleiding en beroep een significante bijdrage te kunnen leveren aan de maatschappij. Ik kwam alleen maar ziekte en dood tegen, ellende op ellende en een enkele keer goed nieuws en geluk. Ik ging stug door want ik wist wel zeker dat ik hier mijn geluk kon vinden. Hier kon ik mijn bijdrage leveren, hier zat dus die verantwoordelijkheid, de volwassenheid en het geluk.

Het leven ging door en ik werd 30. Welke man kan zich dat moment wel niet herinneren. Het was verschrikkelijk. Ik voelde me geen twintiger meer. Ik telde niet meer mee werd me keer op keer gezegd. Alle advertenties en vacatures hadden een leeftijdslimiet en dit was tot 28/29 jaar. Ik voelde me een beetje afgeschreven. Ik schreeuwde dat niet van de daken, nee ik ging vrolijk verder met mijn façade door het leven lachend tegemoet te treden. Ik lachte alles weg want dat was het makkelijkst. Ik kreeg meer verantwoordelijkheid in de vorm van twee prachtige kinderen, waar ik overigens vreselijk veel van houd. Dit was dus de verantwoording. Mijn hart klopt nog bij de gedachte toen ze geboren werden. De twijfel of ik wel verantwoordelijk genoeg was, sterk genoeg was en wijs genoeg was om deze twee op te voeden tot twee verantwoordelijke jonge mensen die zelf later hun bijdrage aan de maatschappij moeten gaan leveren. Kom je dit bekend voor. De twijfels en onzekerheden sloegen weer toe. Ik voelde me weer die jongen die 18 werd, jaren geleden. Die jongen met zelfde twijfels en verwachtingen. Het kleine jochie op zoek naar bevestiging en antwoorden. We beginnen ergens en alles komt een keer terug bij ons. Elton John heeft een liedje hierover gezongen, the circle of life.

It's the circle of life and it moves us all through despair and hope. Through faith and love till we find our place on the path unwinding. In the circle, The circle of life ( The circle of life, Elton John)

Dit jaar word ik 45. Ben ik oud, ben ik middelbare leeftijd of ben ik nog jong. Dat is zeker aan mij te bepalen dat weet ik ook wel. In de ogen van mijn kinderen ben ik een oude man. In de ogen van mijn vrouw ben ik nog haar jong belegen schatje. In de ogen van iedereen op straat die "meneer" tegen me zeggen ben ik op middelbare leeftijd. In de ogen van de ouderen om mij heen ben ik een man van middelbare leeftijd. Ik ben voor iedereen iemand anders ook voor mezelf.
Toen we op vakantie waren op Gran Canaria en ik met mijn kinderen ging stappen voelde ik me in het begin van de avond 18 en naarmate de avond vorderde werd ik steeds ouder. Ik trok het niet meer.
Ik besefte ineens dat dat mijn grens was en is. Ik ben geen onzekere 18 jarige meer, ik ben geen zoekende 21 jarige meer. Ik ben niet meer de 30 jarige man die graag zijn jeugd wil behouden.
Ik ben Ivar, ik ben 44 en trots. Ik ben verantwoordelijk, volwassen en heb ook mijn onhebbelijkheden. Ik kijk terug met een goed gevoel. Ik heb diepe dalen gekend maar ook ongekende hoogtes en hoop nog vele van deze mee te maken. Ik ben een gezonde combinatie van de 18 jarige, de 21 jarige en de 30 jarige man van toen. Ik heb ervaringen opgedaan die mij maken wie ik ben. Heb ik de antwoorden op de vragen gevonden? Nee, nog niet maar ik ben er nog even. Ik blijf zoeken totdat ik ze zal vinden. Ik kijk niet meer op en vragend naar mijn ouders voor antwoord. De wereld is omgekeerd dit wordt nu naar mij gedaan. Wil ik die verantwoordelijkheid, valt dat me zwaar. Ja, ik wil die verantwoordelijkheid, ik ben hem aangegaan en ik ben trots op wat ik ervan gemaakt heb. Ja, die verantwoordelijkheid is zwaar, gelukkig hoef ik dat niet alleen te dragen. Mijn lieve vrouw en ik dragen die samen.

Van oude mensen en de dingen die voorbijgaan. Het gaat hier om de tijd die doorloopt. Staan we er wel eens bij stil wat er gebeurd in ons leven? Staan we wel eens bij stil hoe we in het leven staan en wat we betekenen voor ons zelf of voor een ander. De een meer dan de ander denk ik. Ik heb er vrede mee, ik ben niet bang oud te worden. Ik voel me juist sterker worden. Het leven dat heel snel voortschrijdt, maakt me sterk, het gaat snel maar ik heb geleerd ervan te genieten.

Ik stel jou nu de vraag: Durf jij er ook van te genieten?
Loop dan mee op het pad des levens. We lopen samen over de rotonde van de tijd en nemen de kruising der verantwoordelijkheden. Als we aankomen op de oprit dat leid naar de snelweg van de tijd dan pak ik je hand en we trotseren samen de chaos. Samen staan we sterk. Het kunnen van oude mensen zijn en de dingen die voorbij gaan maar van binnen zijn wij nog steeds onszelf.

Wees sterk, wees gelukkig.

Het betere klimwerk

De zon schijnt, het is warm. Ik lig op een ligstoel in de tuin met de hond naast mij. Verderop ligt mijn vrouwtje te genieten van de zon op haar ligstoel. Mijn jongste zoon is op versiertoer op de honkbalclub en mijn oudste is aan het werk, zijn eigen geld verdienen.

Voor mij zie en hoor ik het kabbelende water van het waterornament in mijn vijver, het rustgevende geluid die het geeft, geeft mij ook rust. De vissen in de vijver zwemmen wat hoger, op zoek naar de laatste korreltjes voer die ik in de vijver gegooid heb. De kikkers liggen nog diep in het water, verstopt tussen de bodemplanten wachtend op de duisternis en vochtige lucht voordat ze naar boven komen en hun grommende geluiden te maken, ik kan het geen kwaaken noemen.

Wat is het leven toch goed zo he?
Tja, helaas is het de laatste tijd niet altijd zo geweest bij en met mij. Ik heb een tijd niet geblogd maar dat had een reden. Ik was er niet. Nee, ik was er echt niet. Ik leefde in een dal. Zoals jullie weten is een dal een langgerekte laagte in het landschap. Normaal gesproken is een dal groen en vruchtbaar. Mijn dal was dat helaas niet. Het was donker en droog en vol verdriet, angst, frustraties, ergernissen en veel pijn. Innerlijke pijn.

Ik zag wel de berg die boven aan het dal rees. Het was een hele hoge berg mensen. Ik raad je niet aan daar te zijn in dat dal en opkijkend naar zo een berg waar je tegen op moet klimmen. Ik wist dat ik daar op de top moest zijn maar ik kon niet anders. Ik had de kracht niet, ik had de motivatie niet en ik had ook niet de spirit om zelfs te proberen te klimmen.

Wat dat met een mens doet is zwaar. Wat dat met mij deed was zwaar, pijnlijk en frustrerend. Ik die altijd sterk was. Ik dat altijd alles aankon. Ik die van mijn hart geen moordkuil maakte. Ik .......ja ik. Daar ging het nou juist om.
Ik kon het niet meer aan. Mijn lijf werkte niet mee. Ik werd ziek, mijn lichaam werd ziek, mijn hoofd en geest werden ziek. Ik wist niet wat er eerst was. Mijn lichaam dat ziek is door een onbekende aandoening of mijn hoofd en geest die ziek waren van een bekende aandoening. Deze laatste aandoening was de kracht verliezen om door te vechten en erboven op te komen weer.
Ik kon niet meer. Ik kon niet meer genieten van de mooie dingen in het leven.

Ik moest een van de moeilijkste dingen in mijn leven doen en dat was toegeven aan mezelf dat ik het niet aankon. Al was het maar tijdelijk. Ik moest mijn masker laten vallen en laten zien wat er achter schuilde en dat was niet mooi. Ik voelde me net Cyrano de Bergerac of de Phantom of the Opera, Ik voelde me net Quasimodo die liefde voelde voor Esmeralda. Esmeralda was voor mij de personificatie van de berg waar ik tegenop keek. Het dal was diep.

Het was daar donker, er heerste veel verdriet, veel frustratie en veel angst. Er heerste ook teleurstelling.
Teleurstelling dat ik mijn gezin heb laten zakken. Ik moest mijn superman houding laten vallen voor mijn kinderen. Ik was niet meer de alles kunnende papa, de papa die alles aankon en altijd klaar stond voor de kids. De vrolijke papa. Nee, ik werd de chagrijnige papa, de papa die alleen maar op de bank zat en zijn huilen inhield zodat de kinderen het niet konden zien. De papa die veel tranen liet lopen als niemand erbij was. De papa die snauwde om het minste geringste. De papa die van actieve man naar een inactieve, humorloze man ging. Ik werd een slechte echtgenoot. Ik was niet de man die ze trouwde. Ik wilde dat zo graag zijn maar kon dat niet. Mijn dal was te diep, mijn verdriet te hoog, mijn ergernissen te veel en mijn frustraties te talrijk. Ik had geen zin meer.

Ik ben nu een paar maanden verder. Ja......ik kom er wel. Ik voel me sterker worden. Ik voel me vrolijker worden, ik kan weer zingen thuis, weliswaar vals maar het begint wel te komen. Ik dans weer, ik voel dat ik besta. Mijn gevoelens voelen niet meer aan als een labyrint. Ik merk dat mijn Esmeralda toch van mij is gaan houden en mij haar laat beklimmen in mijn tempo. Mijn Esmeralda is niet meer zo groot en hoog.
Het lijkt nu alsof mijn Esmeralda trappen heeft aangelegd zodat ik wat makkelijker kan klimmen. Ik hou ervan.

Ik zit nu in de tuin en besef dat ik toch erg hoog ben opgeklommen. De berg is niet meer zo hoog...ik ga er komen denk ik, nee dat weet ik wel zeker. Ik heb weer zin om actief te zijn, ik probeer weer papa te zijn, ik probeer weer echtgenoot en vriend te zijn. Ik wil graag weer de actieve collega worden. Ik probeer mezelf te worden en voel en merk dat dat steeds dichterbij komt. Ik ga weer sporten en heb er ook plezier in.

Als ik terug kijk naar beneden dan zie ik een zwart dal achter mij waar geen spoortje licht bijkan. Die heb ik achter me gelaten. Ik ben langzamerhand aan het klimmen naar de top. Stapje voor stapje, beetje bij beetje.
Ik heb een diep dal achter me gelaten. Ik kijk alleen maar vooruit nu. Ik zie de vlag op de top hangen en die vlag die ga ik pakken. Die is voor mij. Ik voel dat ik er bijna ben. Nog even dan kan ik een echte ronde dans doen. Dan kan ik weer zeggen, mijn leven is van weer van mij.

Ik ben geen grote prater maar kan des te beter schrijven denk ik. Is makkelijker voor mij en net zo gemeend.
Iedereen die maar wat bijgedragen heeft aan mijn herstel, bedankt voor alles. Mijn kinderen voor hun geduld en mijn vrouw voor haar begrip. Mijn gezin omdat ik ze in de steek gelaten heb maar geen zorgen papa en echtgenoot is er weer bijna. Ik ben net vergif of Dreft, sterker en verbeterd.
Mijn vrienden omdat ik niet echt een vriend ben geweest.

Hoe dan ook, wat er ook gebeurd is, het is nu Ivar tijd. Ja.....ik kies........en ik kies voor mijzelf. Ik ben sterk nu, ik kan het aan.

Het leven is heerlijk.

Wat een heerlijk gevoel. Ik besta weer, ik tel weer mee.

Op weg naar een nieuw begin.

Voorgenomen voornemens

Het nieuwe jaar is begonnen. Het is altijd al gewoonte of traditie, geef het maar een naam, dat bijna een ieder allerlei goede voornemens op tafel gooien.

Laten we eerst even heel kort stilstaan bij voornemens. Ik heb express goede weggelaten want ik kan me bijna niet voorstellen dat iemand slechte voornemens heeft op 01 januari. Ik steek overigens voor niemand mijn hand in het vuur dus uitzonderingen daargelaten. Even verder zonder af te dwalen wat zijn voornemens? Als je het opzoekt in een woordenboek dan kom je uit op de betekenis: plan, besluit.

Wat betekent het nou om een plan of een besluit te nemen. Ik weet niet hoe het voor jullie geld maar mijn plannen en besluiten zijn meestal definitief. Dat ik soms her en der wat aanpassingen moet verrichten om mijn plannen en besluiten waar te maken is niet erg. In sommige gevallen is het zelfs noodzakelijk. Het is geen schande om te beseffen dat halverwege het jaar dat je moeite hebt met je goede voornemens maar om dan te durven toegeven dat je het moet aanpassen of bijstellen, dat is pas kracht.

Goede voornemens volhouden heeft alles te maken met onszelf. Ons innerlijke zijn en hoe we onszelf in het leven zien. Het heeft te maken met hoe we onszelf waarnemen in het leven, informatie verwerven, selecteren en interpreteren van die informatie. Al deze informatie komen binnen via onze zintuigen. Horen, zien, voelen, proeven en tasten. We staan er nooit bij stil maar dat is ook niet de bedoeling in het leven lijkt mij om stil te staan bij percepties, tenzij je psycholoog bent of je je er beroepsmatig mee bezig moet houden. Percepties maken wel degelijk onderdeel uit van ons leven. Het is hoe we ons zien en de wereld om ons heen zien. Het maakt dat we beslissingen kunnen nemen op basis van wat we waarnemen, voelen, proeven of horen.

Om niet al te veel in de theorie te duiken en mijn punt te maken ga ik verder. Het gaat mij nu om de goede voornemens die we ons allemaal voornemen aan het begin van het jaar en om erachter te komen dat een paar weken later wij ons er niet meer aan houden. Goede voornemens zoals stoppen met roken, minder gaan snoepen, meer gaan sporten, dat zijn de voornemens die we ons het vaakst voornemen.

Aan het begin van het jaar zien wij twee personen in de spiegel. We zien een schijn persoon van onszelf en een echte persoon. We kunnen kiezen dan welke persoon we besluiten om te blijven zien de rest van het jaar. De schijn persoonlijkheid die goede voornemens heeft en drie weken later allerlei smoesjes verzint om, vooral, onszelf wijs te maken waarom we het niet redden. We proberen eigenlijk alleen maar onszelf te overtuigen niemand anders. We kunnen ook kiezen voor de werkelijke persoon die we zien in de spiegel.

We zien dan de persoon die ook goede voornemens heeft maar ook aan zichzelf toe kan geven dat hij of zij moeite heeft met het volhouden van die goede voornemens. Na een paar weken wordt het enthousiasme waarmee we aan onze goede voornemens begonnen zijn wat minder. We hebben moeite met het volhouden ervan. Onze peer Group om ons heen heeft moeite met ons en moeite met de steun geven. We hebben dat hard nodig om het vol te houden. De steun, het opkrikken van de moraal, het besluitvaardig zijn en actief zijn om in ons voornemen te volharden.

Ik heb wel eens gehoord dat er mogelijk verschillende dimensies zijn van ons bestaan. Waarheid of fictie het maakt niet uit. Stel je eens voor dat het echt zo is dat betekent dat er ergens in een dimensie een zelfde jij rondloopt. Eenzelfde jij die voornmens heeft en daarin ook wil volharden. Die ziet ook in de spiegel van het leven een schijn en een werkelijke zelf. De perceptie van leven is misschien anders in die dimensie maar ik denk dat volharding, steun en moraal ook belangrijk zullen zijn.

Ik daag je uit om in de spiegel te kijken en een keuze te maken welke kant van de spiegel je kiest. Kies je de schijn en blijf je die volhouden. Blijf je jezelf voorliegen en iedere keer smoezen verzinnen om jezelf te overtuigen van zaken waar je eigenlijk alleen jezelf voor verantwoordelijk kan en moet houden. Ik kan vandaag niet gaan sporten want ik heb het koud. Ik durf niet naar de sportschool omdat ik er niet uitzie in mijn strakke legging. Ik kan toch niet stoppen met roken want ik heb zoveel stress op dit moment.

Dat is de schijnspiegel. Dat is een andere manier hoe we onszelf waarnemen. We zien onszelf dan als smoesrijke personen die een gelukkig leven leiden in Smoeziland.

Ik zou zelf kiezen voor de andere kant van de spiegel. De werkelijke kant van het leven. De perceptie van mezelf als een vindingrijk persoon en vastberaden om mij te houden aan mijn voornemens. Een persoon die wakker wordt en een van de eerste dingen die ik me bedenk is dat ik die dag weer een geslaagde en betekenisvolle dag van ga maken. Een dag waar ik me aan mijn voornemens ga houden. Ik doe dat omdat dat goed voor mij is. Ik ga soms ook op vakantie naar Smoeziland hoor maar kom weer terug naar mijn eigen land. Mijn wereld waar ik dagelijks worstel met de keuzes. Zal ik wel of niet naar de sportschool gaan. Ja, ik ga wel en waarom ik dat doe is omdat het goed voor me is. Ik moet me mentaal opkrikken en mezelf oppompen.

Ga je voor jezelf na wat je wilt doen. Een enkeltje Smoeziland of een verblijfsvergunning voor Werkelijkheidsland. Kies maar het kost je allen zweet en aan het einde van de rit………..wacht je een beloning. Deel je voornemens met je peer Group, je vrienden, familie, dierbaren, sportinstructeur, collegae of wie dan ook. Zij kunnen je steunen als je het even moeilijk hebt. Ze kunnen je helpen met je moraal opkrikken als je je down voelt en het niet ziet zitten. Jij bepaald hoe de wereld om je heen jou ziet. Jij bepaald hoe jouw perceptie van de wereld om je heen is of zal zijn.

Succes met je voornemens.