Van oude mensen en de dingen die voorbijgaan

Dit is de titel van een van de oudste romans geschreven door Louis Couperus, volgens mij gepubliceerd in 1906. Mijn ouders waren toen nog niet eens geboren. Het gaat me nu niet om het boek maar eigenlijk om de titel.
De titel van dit boek roept wat zaken bij me op. Ik heb hier bepaalde gedachten over en vraag me af of jullie het ook hebben. Ik kan me heel goed herinneren dat ik 18 werd. Wat een leeftijd, wat een mijlpaal. Ik voelde me net superman, ik kon alles en iedereen aan en stond klaar om de wereld te ontdekken. Ik straalde zelfverzekerdheid uit maar diep van binnen ging ik stuk van de onzekerheid. Onzekerheid naar de toekomst. Een toekomst waarin er verwachtingen naar mij waren. Verwachtingen dat ik mij volwassen zou moeten gaan gedragen, verantwoordelijkheden moest gaan dragen en een significante bijdrage moest gaan leveren aan onze maatschappij. Wie kan zich dat nog meer herinneren, de onzekerheid maar ook de passie waarmee je leefde. De toekomst zag er rooskleurig uit. De toekomst was voor mij, voor ons allemaal 18 jarigen toen.

De jaren gingen voorbij en ik werd 21 en zocht nog steeds naar de verantwoordelijkheden in het leven. De significante bijdrage die ik kon leveren aan de maatschappij. De volwassenheid die iedereen aangekondigd had. Diep van binnen was ik nog steeds een klein jochie. Een klein jochie dat verlangde naar zijn moeders liefde en naar zijn vaders trots. Een klein jochie dat smachtend zat te wachten op de antwoorden op al zijn vragen. Helaas die antwoorden bleven uit. Ik moest het zelf bedenken die antwoorden. Niemand had mij daarop voorbereid dat het leven er zo uit zou gaan zien, vol onzekerheden, diepe dalen, hoge toppen, gelik, liefde, verwarrende liefdes, liefdesverdriet, sex, geluk en noem maar op.
Ik zat in de verpleging en dacht met die opleiding en beroep een significante bijdrage te kunnen leveren aan de maatschappij. Ik kwam alleen maar ziekte en dood tegen, ellende op ellende en een enkele keer goed nieuws en geluk. Ik ging stug door want ik wist wel zeker dat ik hier mijn geluk kon vinden. Hier kon ik mijn bijdrage leveren, hier zat dus die verantwoordelijkheid, de volwassenheid en het geluk.

Het leven ging door en ik werd 30. Welke man kan zich dat moment wel niet herinneren. Het was verschrikkelijk. Ik voelde me geen twintiger meer. Ik telde niet meer mee werd me keer op keer gezegd. Alle advertenties en vacatures hadden een leeftijdslimiet en dit was tot 28/29 jaar. Ik voelde me een beetje afgeschreven. Ik schreeuwde dat niet van de daken, nee ik ging vrolijk verder met mijn façade door het leven lachend tegemoet te treden. Ik lachte alles weg want dat was het makkelijkst. Ik kreeg meer verantwoordelijkheid in de vorm van twee prachtige kinderen, waar ik overigens vreselijk veel van houd. Dit was dus de verantwoording. Mijn hart klopt nog bij de gedachte toen ze geboren werden. De twijfel of ik wel verantwoordelijk genoeg was, sterk genoeg was en wijs genoeg was om deze twee op te voeden tot twee verantwoordelijke jonge mensen die zelf later hun bijdrage aan de maatschappij moeten gaan leveren. Kom je dit bekend voor. De twijfels en onzekerheden sloegen weer toe. Ik voelde me weer die jongen die 18 werd, jaren geleden. Die jongen met zelfde twijfels en verwachtingen. Het kleine jochie op zoek naar bevestiging en antwoorden. We beginnen ergens en alles komt een keer terug bij ons. Elton John heeft een liedje hierover gezongen, the circle of life.

It's the circle of life and it moves us all through despair and hope. Through faith and love till we find our place on the path unwinding. In the circle, The circle of life ( The circle of life, Elton John)

Dit jaar word ik 45. Ben ik oud, ben ik middelbare leeftijd of ben ik nog jong. Dat is zeker aan mij te bepalen dat weet ik ook wel. In de ogen van mijn kinderen ben ik een oude man. In de ogen van mijn vrouw ben ik nog haar jong belegen schatje. In de ogen van iedereen op straat die "meneer" tegen me zeggen ben ik op middelbare leeftijd. In de ogen van de ouderen om mij heen ben ik een man van middelbare leeftijd. Ik ben voor iedereen iemand anders ook voor mezelf.
Toen we op vakantie waren op Gran Canaria en ik met mijn kinderen ging stappen voelde ik me in het begin van de avond 18 en naarmate de avond vorderde werd ik steeds ouder. Ik trok het niet meer.
Ik besefte ineens dat dat mijn grens was en is. Ik ben geen onzekere 18 jarige meer, ik ben geen zoekende 21 jarige meer. Ik ben niet meer de 30 jarige man die graag zijn jeugd wil behouden.
Ik ben Ivar, ik ben 44 en trots. Ik ben verantwoordelijk, volwassen en heb ook mijn onhebbelijkheden. Ik kijk terug met een goed gevoel. Ik heb diepe dalen gekend maar ook ongekende hoogtes en hoop nog vele van deze mee te maken. Ik ben een gezonde combinatie van de 18 jarige, de 21 jarige en de 30 jarige man van toen. Ik heb ervaringen opgedaan die mij maken wie ik ben. Heb ik de antwoorden op de vragen gevonden? Nee, nog niet maar ik ben er nog even. Ik blijf zoeken totdat ik ze zal vinden. Ik kijk niet meer op en vragend naar mijn ouders voor antwoord. De wereld is omgekeerd dit wordt nu naar mij gedaan. Wil ik die verantwoordelijkheid, valt dat me zwaar. Ja, ik wil die verantwoordelijkheid, ik ben hem aangegaan en ik ben trots op wat ik ervan gemaakt heb. Ja, die verantwoordelijkheid is zwaar, gelukkig hoef ik dat niet alleen te dragen. Mijn lieve vrouw en ik dragen die samen.

Van oude mensen en de dingen die voorbijgaan. Het gaat hier om de tijd die doorloopt. Staan we er wel eens bij stil wat er gebeurd in ons leven? Staan we wel eens bij stil hoe we in het leven staan en wat we betekenen voor ons zelf of voor een ander. De een meer dan de ander denk ik. Ik heb er vrede mee, ik ben niet bang oud te worden. Ik voel me juist sterker worden. Het leven dat heel snel voortschrijdt, maakt me sterk, het gaat snel maar ik heb geleerd ervan te genieten.

Ik stel jou nu de vraag: Durf jij er ook van te genieten?
Loop dan mee op het pad des levens. We lopen samen over de rotonde van de tijd en nemen de kruising der verantwoordelijkheden. Als we aankomen op de oprit dat leid naar de snelweg van de tijd dan pak ik je hand en we trotseren samen de chaos. Samen staan we sterk. Het kunnen van oude mensen zijn en de dingen die voorbij gaan maar van binnen zijn wij nog steeds onszelf.

Wees sterk, wees gelukkig.